De tocht is, geheel in paassfeer, gezamenlijk. geen snelle, langzame of gehandicapte groep, nee, één gelukkig saamhorig gezelschap dat een mooie route de grens over maakt. De bedoeling is om zoveel mogelijk te trachten de buien te omzeilen en om, in verband met ieders paasactiviteiten, op tijd terug te zijn. De schrijver van dit artikel sluit niet uit dat er nog een derde reden is, maar daarover later meer.
Ter hoogte van het Duitse Greas valt de beslissing. De hemel, donkerder en donkerder, dreigt meer en meer. Een duizendtal eerste druppels zijn al gevallen en er komen er meer. Na kort overleg, samengevat als "wij zijn met alles akkoord, zolang het de bedoeling is dat we nu naar Chez Nous rijden" maakt het gezelschap rechtsomkeert.
De beslissing blijkt een paar minuten later juist, maar te laat. Ter hoogte van punt 20 op de kaart begint het te kletteren. Niets aan te doen. Bij het naderen van de grens, en even later van ons thuishonk, komen, als ware het een echte Vlaamse klassieker, de sprinters naar voren. Een felle strijd om de eeuwige roem barst los en regenwater in elkaars gezicht spattende racet een klein klupje naar de meet.
Aan de meet is het tijd voor een, natte, derde helft. Een aantal ervaringsdeskundigen duikt het bos voor het honk in, op zoek naar de, door de paashaas verstopte, beugels. Ze vinden niets en druipen teleurgesteld en doorweekt af naar binnen. daar heeft Gerrit nieuws. De zoeklocatie is dit seizoen verplaatst naar achter. Een wilde uit - en - zoektocht ontstaat, zoals vastgelegd in bovenstaand filmpje.
Ja, het was weer een OSVVE waardig tochtje. tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten