Als de ogen opengaan, iets voor de klok van half 9 op de dag van de tweede OSVVE wintertocht van het seizoen 2015/2016, wordt één ding duidelijk. HET IS HERFST! Een blik uit het raam laat zien dat de daken vol water staan en de bladeren door de lucht vliegen. Het regent ook nog een beetje, maar het is nog geen kwart over negen dus dat zegt nog niets. Tijd dus voor een stevig ontbijt, een kop sterke koffie want het kan wel eens een uitdagende ochtend worden.
Om kwart over negen regent het bij (ex)voorzitter Gerrit M. voor de deur niet, de fietskleding kan dus aan. Een warme OSVVE jas, de nieuwe winterbroek van het team dat dit jaar Parijs-Roubaix won, met bijbehorende arm- en beenstukken (welk kaal hoofd wil geen Doping für die Hare?) aan, spatbord op de fiets, regenjasje in de achterzak. Op naar Lex V.! Laatstgenoemde zit heerlijk ontspannen in burgerkleding achter een volkskrantje, kop koffie voor de neus en schrikt zich een hoedje als er plots een groen jasje voor het raam langs flitst.
Even later kondigt een tweede renner zijn komst aan, Henk Ta. heeft de afgelopen maanden hard getraind voor het stormseizoen (in Groningen waaide het altijd) en wil graag een ritje maken. Bij Lex begint het te kriebelen en negeert het advies van zijn José als hij snel zijn fietskleding aantrekt. Het is droog dus we kunnen! Fietsen! OSVVE! Wintertocht!
Eenmaal buiten de stad, ter hoogte van ons voormalige hoofdkwartier Chez Nous, blijkt hoe hard de wapper is. De pedalen willen bijna niet rond en onze rossen lijken het stuur richting een warme schuur te willen draaien. We negeren het, kruipen dicht op elkaar, krommen de ruggen, buigen de hoofden, duiken diep in de beugels en trappen door. Hard gaat het niet, het is alsof we met windkracht negen in een windtunnel zitten. Het is voornamelijk zaak om overeind te blijven, niet onderuit te klappen door onverwachte windstoten of weg te glijden over een spiegelglad bladerdek.
Ter hoogte van Sint Isidorushoeve blijkt, tot groot genoegen van Henk Ta., het ongelijk van de diverse weerapps. Het begint te regenen, eerst voorzichtig maar ter hoogte van de watertoren in Eibergen is het tijd voor een beschermende laag. De regenjasjes gaan aan en we draaiden de wind de rug toe. Het is alsof we door een onzichtbare hand een duw in de rug krijgen. In de zwaarste versnelling draaien de benen als een centrifuge op volle kracht. De meter loopt op tot tegen de 60 in het uur, ongelooflijk. Als dat maar goed gaat. Ondertussen zwiept de regen horizontaal door de lucht, we passeren stukken weg die daardoor nog droog zijn, wat een beestenweer!
Uiteindelijk bereiken we de gemeentegrens van Enschede, eindelijk veilig. Op het startadres gaan de drijfnatte kleren in de droogtrommel en wordt het vuur onder gehaktballen opgeschroefd. De pan is barstensvol, gastvrouw José had tientallen renners verwacht deze ochtend. Voor de drie in warme handdoeken gehulde helden aan tafel is het opnieuw hard werken, de pan moet leeg. We kijken elkaar nog eens aan, de brede lach, die de hele tocht op onze gezichten geplakt zat, straalt nog steeds. Stiekem denken we allemaal aan nog een rondje op de racer....
EJ.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten