De allerbeste fiets heeft hij. Het is de enige fiets binnen de OSVVE die je "aan" moet zetten. En dan hebben we het niet over een elektrische fiets..... Zonder de schakelaar wil deze eigenzinnige fiets niet schakelen. Bovendien is hij altijd heel zuinig op zijn spullen. Zijn vorige fiets werd door de clubleden unaniem tot de mooiste fiets uitgeroepen. Die fiets was decennia oud, kun je nagaan hoe mooi deze nieuwe is. Ook dit carbonnen ros wordt uitermate goed geprepareerd en schoongehouden. Hij heeft er dan ook altijd een bloedhekel aan als per ongeluk er over een zandweg moet worden gereden. Dat laat hij dan ook altijd met veel misbaar blijken. Groot was dan ook onze verbazing dat, na een kleine routefout, we uitkwamen op een hondenuitlaatpad, en dat Marcel beslist aangaf: niet zeuren, we gaan hierover heen. Die hoeft in het vervolg ook niet meer te mauwen, toch? Dus Wouter, als je weer een idyllisch modderpad weet, laat je niet door ons weerhouden om er doorheen te baggeren. Dat is goed voor het karakter......
Het tempo werd gestaag hooggehouden. Dat werd niet door allen gewaardeerd. Toch kon iedereen mee. Alleen niet altijd op kop. Toen de vermoeidheid toesloeg kwam de redding toch nog. De tweede wereldoorlog trok door het Twentse land. Met veel lawaai, metalen rupsbanden, kanonnen, mooie meisjes bovenop reden zij hun eigen concours. Helaas moesten wij dezelfde route doen. Dat stoorde menig Boekelo-er. Men wilde graag mooie foto's maken van al dat historisch schiettuig, maar steeds was daar zo'n helverlicht shirtje in beeld. Zo werden er verwensingen geuit. Da's toch jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten