Op de fiets naar de Vuelta…………………….
Maandag, n.a.v. de opmerking van Henk Takens: “Dan maken we toch nog een toggie”, op de fiets gestapt richting Borculo.
Zelf, gebruik makend van de Bapo ( ouwe lullendag) en met 2 gepensioneerden Henk Terink en Henk Takens stapten we op de fiets. Nou dat ging nog net, want één onzer ging op de stoep staan, zette de fiets op straat en beklom zo zijn fiets. “ Nou”, dacht ik, “dat voorspelt niet veel goeds…….
Onderweg, in een straf bejaardentempo, moest er zeker twee keer geplast worden. Een gehoorde opmerking was: “Vroeger piste ik over de sloot, maar nu op mijn schoenen “. De ander riposteerde: “ Maar op de hakken is het me nog nooit gelukt”. Een andere keer werd de opmerking gemaakt dat de pamper aan het doorlekken was. Hoezo oud worden zonder problemen?!
Onderweg kwamen we een stortvloed aan grijze golven tegen, altijd weerklonk weer een door iedereen beantwoordt : “ Hoiiiiiiiiiiiiiiiii “. Ik overpeinsde: “ Is dit mijn voorland”?
Daarnaast een bijzonderheid. Veel gekke dingen, dieren etc. nemen mensen mee op hun fiets, maar halverwege Haaksbergen naam een lid van de grijzegolvenbeweging een…papgaai mee in een mandje op de fiets, deze had niet de vocabulaire stortvloed aan vunzige woorden. Dat vonden we erg jammer.
Plotseling hoorde ik iemand praten zonder aanleiding. Keek om en zag dat hij praatte met zijn bel. Toen ik hem naar het waarom vroeg vertelde hij me dat hij dat altijd deed als hij zichzelf moed in moest spreken, want er was vaak geen levend wezen in de buurt als hij alleen fietste en zijn bel was zijn beste kameraad. Ik dacht weer aan mijn toekomstperspectief……..
In een werkelijk schitterende omgeving fietsten we richting Borculo, natuurlijk met ontzettend veel Hoiiiiiiiiiiiii. Aldaar een terras gevonden, helaas zonder appelgebak. De serveerster spreidde echter een buitensporige gastvrijheid ten toon. Ze bood aan bij de HEMA aan de overkant appelgebak voor ons te halen, dit vonden we echter te ver gaan, maar voor gastvrijheid moet je in Borculo zijn.
We posteerden ons op een strategische punt op de Vueltaroute, vlakbij een bocht. We maakten onmiddellijk kennis met een Zimbabwaanse kunstenaar die vrienden had in Borculo. Hij belaagde ons met allerlei vreemde moppen, waar tot mijn ontsteltenis wel om werd gelachen. De Vuelta kent geen reclamekaravaan, dit maakt van het wachten wel een heel saaie bezigheid. Plotseling….. “Ze komt d’r an” werd alom geroepen, het fototoestel in de aanslag, met natuurlijk aanwijzingen van Henk Takens, de drie koplopers, met Lars Boom, op de foto gezet. Helaas, alleen een voorwiel. Vervolgens weer veel auto’s en motoren en na 8 minuten het peloton
( “Doar hej ze wa” ) in een flits voorbij en fotografisch niet te missen. Daarna weer veel auto’s van ploegleiders en alles was weer voorbij.
We hadden het gevoel van : Was dat alles?
Toen maar weer op de fiets gestapt, nu met de wind in de rug richting Enschede, in vliegende vaart over essen en langs uitnodigende cafés. Tenslotte belandden we in Boekelo, daar was de ober zo tergend langzaam dat we maar gelijk twee glazen bestelden en alwaar we aanstalten maakten om filosofisch over tijd en het waarom van ons bestaan te discussiëren, helaas het kwam er niet van. Het zal wel aan de leeftijd hebben gelegen…
Samenvattend: Een prachtige belevenis, oud worden op deze wijze.En wie maakt het nu eens mee: De Vuelta in Borculo.
Maar voor de liefhebbers, zonder leeftijdsdiscriminatie, volgend jaar start de Tour in Rotterdam en de Giro in Utrecht.
Ruud, met dank aan Henk en Henk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten