Gerrit Meere, een voorzitter zoals een voorzitter is bedoeld, geeft de hamer over.

De man die nooit hét Lid heeft gekregen, maar wel onvoorstelbare betekenis heeft gehad voor de OSVVE, is gestopt als voorzitter. Dat is droef nieuws voor de club. Maar ook goed nieuws, want volgens de oude rot "zat de sleet er een beetje in". Hij maakt ruimte voor vers bloed. De overige bestuursleden hebben op waardige wijze het afscheid van Gerrit als voorzitter (niet als fietser!) georganiseerd. De hiernavolgende rapportage doet hier verslag van:

Met blaasmuziek en getrommel werd Gerrit door het voltallige peloton uit bed gejaagd. Daarna in een lange rij naar Chez Nous, waar Gerrit voor de laatste keer koffie voor zijn "jongens" (en meisje) zou schenken. 

Zoals altijd ging dat weer niet erg soepel en het gemopper over ontbrekende kopjes en kannen was gelukkig niet van de lucht. De dag begon zoals het hoorde. 

Gedwee wachtten de renners in hun strakke outfit op de koffie, ditmaal gelardeerd met heerlijk gebak van Ineke Dammers. (die had het gekocht bij de HEMA) 

De fietstocht, bedacht door Henk Terink, ging als een rituele gang van de oude permanence naar het nieuwe onderkomen van de OSVVE. Dat was een prettige ontmoeting.

Met de beroemde "PLOP" werd het overleg geopend. 

Gerrit hield als voorzitter een gloedvol betoog over het belang van de fietsclub en de waarde ervan voor het bijzondere welzijn van de mensheid in het algemeen en de fietsers in het bijzonder. Voor iedereen had hij een slim cadeau: een nog uitgebreidere versie van zijn toespraak en nog wat leuke herinneringen in beeld en geluid. Het eerste exemplaar werd uitgereikt aan Henk Terink. Die heeft toch geen DVD speler.

DVD, gemaakt door Eef, nu al een collectors item.

De nieuwe voorzitter bedankt Gerrit omstandig voor al zijn inzet en toewijding. Helaas was het bedachte cadeau nog niet klaar, dus was het een soort ingelijste tegoedbon. We hopen het geschilderde eerbetoon binnenkort op deze site te mogen presenteren.

Daarna was het de laatste gang naar Chez Nous. Onze scheidende voorzitter schrijdde door een erehaag van medelevende medeleden naar zijn bakfiets waar hij moest plaatsnemen op de zetel die hem toekwam.

Het werd een ware optocht. Het moet gezegd dat fietsen met een topzware bakfiets geen sinecure is. Een speciaal compliment hierbij moet worden gegeven aan Henk Dijstelberg, want hij scheurde zo onverschrokken op de fiets naar beneden bij een vidaduct en tussen te smalle paaltjes door zonder schade te maken, dat iedereen bleek wegtrok, behalve de coureur zelf.

Daar was hij weer: onze vrolijke Di Stephano. Dit keer stond hij naast een groot spandoek voor Gerit. Door kinderhanden gemaakt, speciaal voor onze voorzitter. De passerende fietsers waren er niet altijd gerust op. Toch blonk dit oponthoud uit door gezelligheid en saamhorigheid.

Aan het eind van een spannende en wervelende tocht werd onze Gerrit (zo mogen we hem nu toch wel noemen) op het erf van Chez Nous gereden. Wederom een erehaag ......

Daar stonden ze. Twee nestoren die al van jongs af aan met Gerrit lief en leed hebben gedeeld. Zij creërden een podium waar ieder die dat wilde en kon zijn eigen beslommeringen over Gerrit Meere mocht uitspreken of zingen. Het werd een ode van waarlijke jewelste.

Een literaire tekst. De moeite waard om tot ons te nemen

Het kan ook te gek gaan. In zijn overweldigende liefde voor Gerrit verklaart Hans(je) plechtig dat hij nooit meer slingerend zal pedaleren in het peloton. Een onhaalbare belofte. Jammer.

Daarna werd het nog gezellig en was er natuurlijk de laatste aan de bar. Op een gegeven moment had Gerrit er natuurlijk wel weer genoeg van en werd een ieder eruit gejaagd waarna hij ritueel de deur kon sluiten. Dit keer voor de laatste keer.

Bedankt Gerrit!