De tocht naar Markelo, Helletocht

Elk jaar in het vroege voorjaar vertrekt een select gezelschap (geselecteerd) vanaf de permanence Toekomststraat richting Markelo. Het doel is onduidelijk. Vroeger was het de tocht naar Jacob, maar omdat deze ons een paar jaar geleden is ontvallen is de aanleiding wat schimmiger. De grote afwezige is Gerrit Meere. Hij is aan bed gekluisterd wegens ziekte. Dat betreuren wij allen zeer, maar ondertussen heeft hij wel een centrale rol gespeeld in de tocht, want we willen hem niets onthouden van alles wat er speelt. Er wordt gebeld, de route overlegd, de aankomsttijden gecheckt, getwitterd, geSMSt, foto's uitgewisseld. Tjonge wat zijn we druk met Gerrit geweest….. Ondanks het aangekondigde slechte weer vertrekt de groep op tijd om bijna geen neerslag van betekenis te ondervinden. Wel wind……..

Meteen al onenigheid over de route. Dan maar bellen met Gerrit Meere. Die geeft suggesties waar natuurlijk niet naar wordt geluisterd. 

Gerrit Dijk in conclaaf met Gerrit Meere. Uiteindelijk vertrekken we richting Hengelo, niet het mooiste deel van de route. Het mooiste stukje was uiteindelijk weer in de buurt van Oele.

Jammer, maar helaas. Soms verfiets je je en dan moeten er onorthodoxe maatregelen worden genomen om weer op de route te geraken. Het valt deze oude heren niet mee om deze stijle daling probleemloos te nemen. 

Voorzichtig wordt naar beneden geschuifeld. Iedereen komt heelhuids beneden alwaar de tocht, langs het kanaal kan worden hervat. 

In Goor, die prachtig idyllische plaats in Twente, is er tijd voor een versnapering bij de Chinees, en daarna een haring bij de visboer. Gerrit Dijk neemt een zure. Die is minstens twee keer zo groot als de zoute. Slimme keuze.

Daarna gaat het meteen mis. Rinus (lid van de Osvve) krijgt een lekke band. Hij heeft geen reservebandje bij zich, dus dat wordt ouderwets plakken. Met zeer oude plaksel en zeer oude pleisters. Jan en hij zijn er maar mooi druk mee. En het resultaat?

De anderen wachten geduldig af op een plek waar ze helemaal niet mogen staan. Maar ja, deze recalcitrante heren trekken zich niet zomaar iets aan van regels. "Regels zijn voor anderen",  heeft een recenter lid van de fietsclub al eens gezegd.

Na ongeveer een halve kilometer is de band van Rinus alweer leeg. Dat wordt pompen.  En daarna weer  500 meter fietsen. En weer pompen. En nog maar weer eens proberen. Daar gaat de lol gauw van af. De stemming zakt zienderogen. Wat nu?

Gelukkig. Ons Grieks lid is de enige die een stevige, betrouwbare herenfiets berijdt waar ook een fatsoenlijke bagagedrager op zit. Rinus bedenkt zicht niet en stapt lichtvoetig achterop bij Henk. Die zet de vaart er weer in. Dit zijn de eerste fietskilometers in maanden. Hij is prima in conditie.

geflankeerd door zijn adjudanten (makkelijk baantje….) wordt de tocht hervat. De stemming slaat ook weer om naar bijna uitgelatenheid. En dat op die leeftijd.

                                                                                     Tjonge jonge, wat hebben we een plezier………                                   

Arme Gerrit heeft zich opgeworpen als pakezel met tweede fiets. Handig manoeuvreert hij door het glooiende landschap. Ware zelfopoffering. Niemand die even heeft gevraagd of er overgenomen moest worden. 

Maar na lange en zware kilometers wacht er in Markelo een hartversterkertje. Bovendien is er een fietsenmaker om de hoek en die laat met een SMS-je weten dat de boel in een poep en een zucht tiptop is gerepareerd.

De oorzaak van deze oeroude tocht. De steen vertegenwoordigt de herinnering aan Jacob. In het cafe Het Wapen van Markelo is een boek met markante Markeloërs, en we zijn dan ook in het geheel niet verbaasd dat Jacob hierin een plekje heeft weten te bemachtigen. De uitbater van het etablissement heeft nog menig sfeervol verhaal en laat zich waarachtig van zijn pretttigste en beste kant zien. Tot volgend jaar!

In cafe De Pot is onduidelijk hoe binnen te komen. Daarom heeft de kastelein voor de zekerheid maar een bordje geplaatst zodat iedereen zeker weet waar de ingang zich bevindt.

Een staatsieportret. 

Bij dit café is duidelijk menig gesprek gevoerd aan de tafel. Zelden zulke afgesleten tafelkleden gezien. Dat geeft toch ook weer een gevoel dat je deel uitmaakt van de historie. Dat past perfect in dit karakteristieke café.

Hier begint het gesteggel over de route opnieuw. Onder de wat cynische blik van onze Griekse fietser  wordt er gedebatteerd over de knooppunten. Gerrit Meere wordt opnieuw geconsulteerd, en de koers wordt gezet.

Deze gerenommeerde gast uit Goor is al jaar en dag gastheer op onze terugweg. Elk jaar gaat hij iets achteruit. Maar geldt dat niet voor ons allen. ….

In Boekelo wordt nog eenmaal contact opgenomen met Gerrit M of hij genegen is om onze delegatie te ontvangen. Na het zien van bovenstaande foto zegt hij gedecideerd: NEE!