Groetn uut Grun.

Winterfietsten op locatie is een avontuur. Een zeer select gezelschap toog reeds op zaterdag naar het hoge noorden om er de voorbereidingen ter hand te nemen voor de tocht van zondag. Op zondag zijn er nog een drietal diehards toegevoegd aan het gezelschap. Het bleek een goede groep te zijn.

Karakterkoppen zijn het Niet voor een kleintje vervaard. Fietsen in de auto en voldoende proviand om de volgende dag er stevig tegenaan te kunnen. Deze mannen zouden Grun eens even goed verkennen. 

De bestemming, de start en finish. Karakteristiek gebouw dat niemand onverschillig laat.  Het woei. Hard. Het gierde om de torens. Deuren konden slechts met grote moeite worden geopend door allerlei vacuümeffecten. Helaas was het programma zo volgestopt dat de heren geen tijd hebben gehad voor de wellness, het zwembad, de fitness. Er werd alleen aan fietsen gedacht.

De drie "oudjes". De jonkies hadden er geen enkele moeite mee om de heren op hun plek te zetten. Groningen bleek  verder een buitengewoon vriendelijke stad te zijn. Kameraad Lex sloot aan het eind van de avond gezellig aan met de familie in het wonderlijkste cafe van de stad. Daar zijn er overigens nogal wat van. Dus in die bijzondere tapperij zijn we toch naar weer snel vertrokken naar een goede suggestie van Lex.

Het bijzondere van dit etablissement is de positie van onze uiterst vriendelijke tapvrouw. zij had zich ingenesteld achter een rondvormige bar (barretje). Daar had zij zich een gerieflijke bureaustoel neergezet. Met een tevreden gezicht zat zij op haar zetel als was zij op kantoor. en ja, wat is het verschil eigenlijk? Werk is werk. Arbo is Arbo.

De slaapfaciliteiten waren sober maar afdoende. De heren van de zaterdag hadden geen  enkele moeite om de slaap te vatten. Het kostte ze wel wat meer moeite om uit het land der dromen te geraken. Niet geheel duidelijk is waarom dat was. 

Ondertussen waren en een tweetal echte profs in alle vroegre in de auto gestapt vanuit het verre Twente om in Groningen een tochtje te winterfietsen. Zij makten zich grote zorgen over de weersomstandigheden. Onderweg sneeuwde het, er viel hagel, het stormde; het was, kortom, hondenweer. Dat doe je toch niet voor je plezier!

Zij waren zich op datzelfde moment nog van dit alles niet bewust. Zij sliepen de slaap der onschuldigen. Toch mooi zo'n opblaasbaar tweepersoonsbed, met elektrische pomp. Groot genoeg voor drie, maar helaas……. Bij het ontwaken bleek het weer meer mee te vallen dan gedacht. Dus de fietskleding werd om de benen getrokken. Een voorzichtig ontbijt met ibuprofen genuttigd. 

Ook weer zo'n mislukte selfie. De twee buffels op de achtergrond liepen er op dat moment nog vitaal bij. Dat zou snel veranderen. Er was een karakteristiek rondje bedacht van Groningen naar Mollemastadje Winsum, dan door naar Robbenstadje Bedum, en van daaruit weer terug naar de Tasmantoren. De wind zou niet alleen maar tegen of voor zijn, dus dat zou meevallen. Niet dus.

Het ziet er wel gezellig uit, dit staatsieportret, maar in werkelijkheid moesten de matadoren met enige kracht de fiets vasthouden anders zouden ze ter plekke worden weggeblazen. De moraal zakte bij sommigen met de seconde. 

Na een aantal kilometers "hangen in de wind" knakte er iets bij een paar winterfietsers. Zij gaven aan niet verder te kunnen en heel graag Gea wilden helpen bij het klaarmaken van de ballen gehakt die geserveerd zouden worden bij thuiskomst. Dat stuitte op flink wat commentaar van de krachtigen, maar achteraf waren ze er maar wat blij van.

Na een kilometer of 16 moest er toch echt worden geschuild. In dit geval bij de brandweer van Winsum (twee auto's) Het hagelde dat het een lieve lust was. Daar gaat de lol gauw af. In Winsum zelf waren er straatjes compleet wit en zeer slipperig.  Na de hagel kwam de zon weer op. Dat was fijn. Helaas weigerde de wind te gaan liggen. en inderdaad, daar gaat de lol gauw af.

Wind tegen en op weg naar de hagelbui. Helaas is deze foto niet zelf gemaakt, omdat het ondoenlijk was om al fietsend te fotograferen. Je had echt twee handen aan het stuur nodig. Na Winsum op weg naar Bedum was er strak wind achter. 30+ zonder trappen!

Groningen heeft een typisch landschap, waarbij vooral de prachtige wolkenpartijen  bewonderd kunnen worden.  Ook dat kon maar mondjesmaat, want op smalle (maar mooie) fietspaden moet je je kop er wel bijhouden. Op dat moment was de moraal van de vijf fietsers ongekend hoog. De tocht werd bestempeld als mooie route. Alleen dat verrotte laatste stukje tegen de wind weer.

 Na de fietstocht was er nog een fijn informeel samenzijn, waarbij de soep en ballen uitvoerig werden geroemd. In de levendige discussies werd al gauw een mooi credo opgevoerd: regels zijn voor anderen. Zou dat nu typisch zijn voor de OSVVE? Afgesproken is wel, dat als er weer een tochtje wordt gehouden vanuit het verre noorden, we in het voorjaar vertrekken en niet in hartje winter. Lijkt inderdaad een verstandiger plan. De gezelligheid heeft er overigens niet onder geleden.