probe

Wat gaat de tijd toch snel! Heb je net het gevoel lekker in het fietsseizoen te zitten, zit je alweer de één na laatste tocht te fietsen. Zou dat dan toch met de leeftijd te maken hebben, dat je het gevoel hebt dat alles steeds sneller gaat? Henk Terink was tijdig op Chez Nous, Hij is immers de organisator van die, oh zo zware koersen: de Probe en de Haarmühle tocht. Hoe zwaar de verantwoordelijkheid op hem drukt is hem telkens aan te zien. Maar zoals altijd was de route weer prima, de verzorging subliem, de gastvrijheid hartverwarmend, de zon te laat, het bestuur weer aanwezig met een fijn kado. Kortom, het was er weer een om in te lijsten. Het weer niet.
















Wouter had zijn helm vergeten. Wie bedenkt dat toch? Jan, onze veteraan, had natuurlijk voor Wouter nog wel een fijne helm in zijn knusse schuur. Ineke heette ons van harte welkom, maar bood ons niets te drinken aan. Wat verstandig toch!
















Het fietsen werd als snel een natte bedoening. Hoe verneukeratief buienradar dan is.  Denk je dat het mooi droog blijft omdat het beeld geen wolkje laat zien, nog geen 10 minuten op de fiets zit je er middenin. En het houdt ook niet op. En bijna geen regenjasjes ook. De creatieven onder ons besloten om te schuilen in zo'n mooi verrekijkerhutje. Jammer dat er zo weinig mensen in kunnen. Maar met een beetje proppen kom je nog een heel eind. Iets voor een Guinessbook of records?
























Hoe dan ook, het uitzicht is ongeëvenaard.
























Bij de familie Scholten hadden ze het goed bekeken. Niks schuilen onder een oranje dekzeil, maar gerieflijk te gast zijn in een ware welness staminee. Een drankje en een onwaarschijnlijk fijn shoarmabroodje zorgden ervoor dat de natte fietsers binnen no-time weer goedgemutst waren. Ruud vertelde weer moppen over Jules de Corte (wie? Van welk een generatie komt deze sprekerd), maar het hoogtepunt werd natuurlijk weer verzorgd door ons onvolprezen bestuur. zij hadden weer een piekfijn kado uitgezocht voor de gastheer en gastvrouw. Een föske bloomm, en een houten fornuis voor de kleine. Niks rolbevestigende geschenken, nee, gewoon een fornuis voor de kleinzoon. Geweldig toch?

Daarna zou er in één groep langzaam terug gefietst worden. Dat ging al na 150 meter verkeerd. Onenigheid over wat de kortste route zou zijn….. De OSVVE ten voeten uit. Dat maakt het blijkbaar ook zo leuk.

Bij de permanence wordt nog even stilgestaan bij de eindigheid van de locatie, de te weinig onderkende sublimiteit van Henk Terink, de laatste reguliere tocht van de webmaster, de snelheid van recuperatie, de houdbaarheidsdatum van de beugel.