Als het maar ietsje warmer is willen ze wel.....

De afgelopen weken was het drama met de opkomst. Een spaarzame verloren ziel had de fiets gepakt om in echt winterse omstandigheden op weg te zijn. De rest bleef warm bij moeder de vrouw (of wat en wie dan ook) thuis.
Zo niet de eerste zondag van februari.

Het was een echt peloton. Ze hadden er zin in. Wim, de gastheer, die wel wat moeite had om koffie in te schenken zonder ernstig te soppen, had een route uitgezocht die er niet om loog: de eerste 35 kilometer pal tegen de wind door de open weides en vlaktes, zodat we terdege konden voelen hoe dat was. Daarna wilde hij nog graag een aanvullende 40 kilometer doen, maar dat leverde zoveel gemor op dat de kortste weg naar huis werd gezocht. al met al toch een kleine 70 kilometer. Daar was niet iedereen op berekend.

Christel had het niet makkelijk vandaag. Maar desondanks doorbrak ze tijdens de tocht de 3000 kilometer grens. Hulde! Maar wat had ze het liever wat lichter gehad......

Een andere coryfee in het zondagse peleton was Ruud. Wie het maar wilde horen (hij dacht echt iedereen) kreeg zijn zorgwekkende relaas te horen dat hij een fiks probleem had met zijn Musculus Piriformis. Een lastige kwaal die vooral opspeelt bij balletdansers. Nu heeft Ruud al regelmatig tijdens de Sinterklaasoperette geweldige dansante capriolen uitgehaald, maar een balletdanser? Nou nee.
Er werd toch wat lacherig op gereageerd en dat noopte het arme slachtoffer zijn ingetapete bilspier te tonen aan de heren en dames. Let ook op zijn imposante bilpartijen waarmee hij zijn onwaarschijnlijke verzet mee rondkrijgt.

Zo trok de groep, al puffend en steunend door het winderige land.

Als laatste een kleine film impressie.