verpletterende hitte en de kunst van het lijden...

In gedachte aan het boek de kunst van het veldspel blijkt dat omstandigheden een enorme invloed hebben op het koersverloop. Na de koffie bij Wim en Joke, waarbij de bewondering over hun tuin niet onder stoelen of banken werd gestoken, net als de uitstekende service en dito versnaperingen, konden we vertrekken in een toen al zinderende hitte.

Gastheer Wim had vooral last van zijn hartslagmeter die hem aangaf dat hij eens wat rustiger aan moest doen. Zijn motor wilden maar niet tot rust komen, ook niet tijdens het "banaantje". Het bleef maar bonzen boven de 140 slagen per minuut. Wat de koperen ploert niet doet met de arme fietsers.....

Maar het ergst er aan toe was de jongeling die de kunst van het spel nog niet geheel beheerste. Joviaal ging Wiebe van start, en koerste fier op kop, ondertussen een informeel praatje makend met deze en gene. Maar de zon laat niet met zich spotten.....

Wiebe ging helemaal "dood". Zag sproeiende boeren aan zich voorbijtrekken zonder dat hij een spatje fris water meekreeg. Begon te klagen over zadelpijn, en "hoe laat is het" en "hoever is het nog"......
Het weer had zijn werk gedaan en ons een lesje geleerd dat je je hand niet moet overspelen.

Arme Wiebe.

Natuurlijk trok het na de eerste Warsteiner snel bij. Hij werd weer enthousiast en had allerlei filosofische wijsheden over de VPRO gids (en TV gidsen in het algemeen) en politieke beschouwingen die de socialistische haren deden rijzen van afgrijzen.

Wat daar de reden voor was kon gevoeglijk toegeschreven worden aan het meedogenloze klimaat van de dag. De temperatuur achter het huis sprak boekdelen.