een moment van relativering

Uit het boek "monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten" van Dimitri Verhulst komt het volgende stukje voor: "'Hier, voel maar!' verweerde de wielerprins zich met matig geacteerde verongelijktheid, en hij legde mijn hand op zijn dijen, de goedkope snoodaard. 'Dit zijn spieren van een wielrenner! Ooit al gevoeld, zulke spieren? Neen? Weldan.'Het was volkomen ridicuul dat iemand in het gedacht verkeerde dat een vrouw wielerdijen prachtig kon vinden. Een man met dikke disproportionele hespen, en daar een tenger kippenborstig torso op. Kwam die voor dan, in de wildste droom van de Europese vrouw?"