Waterloo in Hongkong

John M. doet verslag van zijn barre tocht door de Aziatische bergen...

Vlucht KL 0887 15.15 uur dd.05 11 08

Na een voorbereiding van ca. 150 uur en 750 km. dacht ik klaar te zijn voor deze
tocht.
De avond van de 6e nov. hebben we gegeten bij Henry Rawson thuis (teamleider). Zijn vrouw en het keukenpersoneel wat er rondhing hadden een spicy en zeer calorierijke maaltijd gemaakt en onder het genot van bodempje wijn en veel water werden er plannen gemaakt voor de Trail.
7 nov. 2008 om 07.30 uur werd ik van het appartement gehaald en gingen naar de plek van inschrijving.
Ik voelde me niet echt groots mede vanwege de jetlag en het feit ik veel hinder ondervond van de slijmbeurs ontsteking in de linkerschouder die mijn nachtrust behoorlijk had verstoord
Mijn team bestond verder uit Henry Rawson, Patrick Rawson (neef van),en Eric Wan Lee.
Het beloofde een warme dag te worden geheel tegen de weersvoorspelling in.
Bij de start werden we aan een bandje met barcode geketend voor de herkenning en om klokslag 09.00 uur klonk het startschot.
De eerste teams met daaronder een aantal Gurkha’s vertrokken alsof hun leven ervan afhing, rennend... (Gurhka is een jonge mannelijke strijder die al in zijn pubertijd geselecteerd is om een sober, strijdvaardig en vooral sociaal leven te gaan leiden wat men in China een eer vindt)
Elke 30 min. vertrok er een groep van 300 teams (4 pers. per team)
Via een brede weg gingen we richting het eerste checkpoint ( na 8 km).ik kreeg zo’n “life is good” gevoel en alles wees erop dat het een glorieuze dag zou worden.
Na het eerste cp moesten we via steile rotspaden en uitgehouwen treden omhoog en toen bleek dat de waarschuwingen van Henry “you need to practice in the mountains” niet voor niets waren geweest. Anderhalf uur in de inmiddels hete zon klimmen en klauteren en tot overmaat van ramp ook nog eens via een steil trappetje weer naar beneden tot op het strand en elke trede kreeg ik een tikje in mijn nog steeds pijnlijke schouder.( ik was gewaarschuwd "you will die several times today")
Op het strand was een waterbevoorrading en werd er veel ingeslagen.
Verder ging het weer in een redelijk tempo want onze leider huldigt dat het beter is om 22 uur te lijden dan 25 uur. Helaas heb ik geen schaduwplekje mogen ontdekken in deze niet eenvoudige tocht. Problemen dienden zich aan met de balans omdat ik mijn linkerarm steeds achter de schouderband van mijn rugzak moest houden en het zag er ongetwijfeld uit als aangeschoten wild.
Wederom werd het uren klimmen en de temperatuur was inmiddels opgeklommen naar ruim 30 graden in de schaduw welke ik maar niet kon vinden.
Eric en Patrick hadden het tempo opgevoerd of ik vertraagd.
Henry bleef uit hoofde van zijn teamleiderschap bij me en aanmoedigen om nog meer te drinken wat overigens niet meeviel..
Het werd zwaarder en zwaarder en zonniger en warmer en heter en moeilijker en vervelender en zorgwekkender en wat dies meer zij en inmiddels waren we nog maar 5 uurtjes bezig en mijn hoofd stond al op springen,, het voelde aan als die koperen ploert daar hoog in de lucht.
Tot het volgend ep zou het nog maar 1 km zijn maar het was ietsje meer, na ruim een half uur kwamen we bij het cp waar Eric en Patrick al een half uurtje hadden gewacht. Ik sprak toen de verlossende woorden I quith waarna geen tegenspraak kwam vanuit het team.
In overleg met Eric en het cp werd er een taxi gearrangeerd alleen moest ik daarvoor nog een stuk haast onbegaanbare weg van ca. 4 km afleggen om bij een soort van openbare weg te komen.

Na een halfuur op adem te zijn gekomen begaf ik me richting de taxi een grote illusie achterlatend ergens in The New Territories van Hongkong.

Na een uur bij de afgesproken plek voor de taxi aangekomen stond een soort wachthuisje waar je zowaar in de schaduw kon zitten op een heeeeerlijke stenen bank. 5 minuten later kwam de taxi en ik had het gevoel dat ik in een koelcel stapje. Nadat ik hem mijn bestemming had gegeven viel ik in slaap en 45 minuten later werd ik wakker met Robinson Road no.. 36 .