Zondag 23 september, het is rond de klok van zessen. Buiten is het nog donker. Tien OSVVE-fietsers maken zich op voor de reis naar Amsterdam. Het is de dag van de eerste Dam tot Dam Fietsclassic, een tocht van ruim 140 kilometer. Start vanaf de Dam op de autovrije zondag. De tocht gaat langs steden en dorpen met "dam" in de naam en is met 1500 deelnemers een drukbezette.
Dat valt te merken als we staan te wachten voor de pont over het IJ. Onze auto's staan op een parkeerplaats die even daarvoor nog vol stond met zich verkledende, fietsen in elkaar zettende, banden pompende, piesende en in een palet van kleuren geklede fietsers. De parkeerplaats is leeg, al onze aanstaande meerijders staan in dezelfde rij. Het is gezellig druk maar tijdens de overtocht is iedereen blij dat er genoeg lucht in de banden zit. Het pontje zou toch maar eens zinken, dan is een voorwiel de enige kans op redding.
Dan gaat het richting Dam. "Willen we naar de Dam? Dan gáán we naar de Dam!" is de kreet die uit meerdere kelen opstijgt. Op de Dam zwaaien we een keer naar Bea, halen onze gratis bidon, de eerste stempel (negen keer, voor de in ons midden meefietsende illegaal Hans V. is er deze dag geen stempelinkt beschikbaar, slechts doorzichtige smoezen en vorsende blikken van organisatoren en controleurs vallen hem te deel) en stellen ons in slagorde op voor de officiële foto.
Na een tiental onrustige minuten klinkt het startsein en de meute zet zich beweging. Het geklik van schoentjes in de pedalen klinkt, net als dat hier en daar een afscheidsgroet over de verder zo stille Dam schalt. De route leidt vrij snel door een afgesloten en autoloos Amsterdam naar de IJtunnel. Vreugdeklanken zijn te horen als iedereen zich de tunnel in stort. Het is ook prachtig om deze tunnel, diep onder het water, met een noodgang door te mogen fietsen.
Na een stuk over de Autobahn zijn we al snel buitenaf. De zon begint voorzichtig te schijnen en aan de rand van het grasland schemert het silhouet van de stad. De meute bontgekleurde fietsers spant de beenspieren , de versnelling gaat een tandje kleiner en binnen de kortste keren is de snelheid enorm. Dit kan zo niet goedgaan. Bestuurslid Henk T. is uit veiligheidsoogpunt (ook na de operatie) in de meute naar voren gesnelt als plots de hele boel bij een bochtig dijkversmallinkje stil valt. Valt, want daar gaat Ad de frisse dauwgrassprietjes tegemoet. In slow motion gaat hij met fiets en al tegen de vlakte. De schrik slaat toe, maar er is niets gebroken verzekeren we hem als hij laat zien tot welke spierbewegingen zijn arm en schouder is staat zijn.
Even later maken we ons met een nieuwe versnelling los van het massagebeuren en gaan op pad naar de volgende stempelpost. Goed geregeld deze posten, een slag met de inktmachine op een bezweet papierje, een stuk fruit en verdere versnapering, muziek, plaspalen en vrolijke toeschouwers. Ook de route is goed aangegeven en we zullen geen enkele maal verdwalen.
Na een kilomter of tachtig draaien we tegen de wind in. Gelukkig is het geen kracht vijf of zes, maar blijft het volgens de voospelling beperkt tot twee. Alsnog stevig doortrappen, zeker over de smalle weggentjes langs het IJsselmeer. Ja, dit is geen Twente waar altijd wel iets van bosbescherming te vinden is. In Oudendijk houden we stil. Een belangrijk moment, een historische plek. Voor de man maar twee snelheden kent,snel of stilstaan, Dik. Onze Dik heeft hier een deel van zijn jeugd doorgebracht en hij vertelt hier uitgebreid over. Helemaal zeker van zijn zaak is hij niet meer, dus een uitgebreid verslag van deze plek in het leven van Dik volgt later als hij contact heeft gehad met zijn zus.
In ieder geval kent Oudenijk een prachtig terrasje waar we mooi even kunnen rusten. We bestellen tien koffie en bemerken dan dat Henk T. niet langer in ons midden is. Het vermoeden is dat hij ver voor ons uit op verkenning is gegaan, maar niets is minder waar als een tiental minuten later hijgend langs komt rijden. Geklooi met het dopje van zijn fietspomp heeft hem op achterstand geplaatst en tegen de macht van een peloton kon hij niet op. "daar kom je mooi niet meer bij" legt hij zijn gebrek aan aansluiting uit. Henk krijgt zijn welverdiende koffie en met z'n allen gaan we verder.
Dan naderen we Volendam. Zonder palingsound verlaten we het even later weer. Een korte beschrijving, maar het ging slechts om het noemen van deze plaatsnaam in de annalen der OSVVE. Het moment moet ook vast worden gelegd op de gevoelige plaat, een verzoek dat ons bereikt vanuit Chez Nous, waar de achtergebleven leden hun tocht reeds lang achter de kiezen hebben. Ze drinken er één op ons is de boodschap die Noordkaapfietser Jan V. doorgeeft, en of we onze situatie op de foto willen zetten.
Dan doemt Amsterdam op aan de horizon, einde van deze tocht. We moeten even wachten voor een openstaande brug, maar dan begint de triomftocht naar de finish. Als de laatste stempel op de kaart staat, wij ons aandenken ontvangen hebben klinkt het "zullen we naar de auto gaan en kijken of we onderweg een biertje kunnen drinken"?
Het mag geen wonder zijn dat dat eerste biertje gedronken wordt in de tuin van Henk T.. Het geeft niet, deze tocht zit er alweer op, we hebben geen lekke banden gehad en wie weet doen we 'm volgend jaar nog een keer. Maar wel met een cafébezoek in onze hoofdstad aan het eind.
Tot slot een cartoon uit dagblad De Pers van heden morgen. (copyrecht De Pers 2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten