winderige Probe met vroeg bier.....

Nu alweer de Probe? Wat gaat de tijd toch hard. Geen mooi weer vandaag, harde wind. Een helse tocht naar de familie Scholten ligt voor ons. Maar de Probe zou de Probe niet zijn als we niet tenminste in de buurt van de Hahrmuhle gesignaleerd zouden worden. Vandaar het staatsieportret bij de molen, die helaas niet is te zien op de foto.

Wiebe, voor het eerst sinds een week of acht erbij en langzaam herstellende van de zware verantwoordelijkheid van het prille vaderschap riep joviaal: "Ik doe er een biertje in". Er waren erbij die zich dit niet twee keer lieten zeggen. Maar anderen sputterden: "voor mij nog geen bier"
Wiebe riposteerde: "ik betaal alleen bier" en nog voor iedereen goed en wel zat waren er 10 bieren besteld. Daar kon niemand meer onderuit. Het was ondertussen half 11 in de ochtend geworden. Wiebe, proost!

Daarna ging de tocht door naar Rekken. De kortste weg graag, werd aan Wouter meegegeven en die liet zich dat niet twee keer zeggen. Tot verdriet en irritatie van Marcel ging het dus over zandpaden, fietspaden, doorbospaden, boerenerven, kortom een prachtige impressie van het Twente natuurschoon.

Bij de familie Scholten aangekomen was alles als vanouds weer fantastisch geregeld. windschermen, riante zetels, koude dranken en warme versnaperingen werden aangerukt als was het niks.

Ruud kon het weer niet laten. Hij moest en zou een mop vertellen. Het werd, als vanouds, een warrig verhaal van Mozes met zweetvoeten en Jesus die niet kon zwemmen of andersom en elkaar troffen en nostalgisch dingen aan elkaar vroegen en de clou ben ik nu alweer vergeten en dus keek iedereen elkaar aan van waar gaat dit over en hoe krijgt hij het toch altijd voor elkaar dat niemand lacht terwijl het eigenlijk zo'n leuke vent is zou hij dat dan nooit doorkrijgen. Van die dingen. Ruud krijgt een vaste column op de site: Ruuds moppenhoekje. Door het bestuur besloten!
En dan waren er nog de mietjes. Ze kregen van de geweldige gastheer een dekentje om zich in te draperen. Ze hadden het zo koud! Zie ze daar toch eens tevreden zitten met hun beschutting.

Maar dan ons bestuur! kosten noch moeite waren gespaard om de familie die ons zo in de watten (en dekens) hadden gelegd van een geweldig kado te voorzien. Onder bezielende woorden van Gerrit Meere (die later ook heel bezielend kon mosteren over de snelheid van de terugreis) werd een heus zwembad aangeboden. Hulde. 

Volgende week doet Herman de route en hij heeft ballen gehakt beloofd. en belofte maakt schuld, nietwaar? Arme Ineke.