Zo langzamerhand zijn de stoere winterfietsers er aan gewend dat om kwart over negen de regen of de sneeuw tegen de ruiten van Gerrit Meere tikt. Met graagte wordt dit aangegrepen om dan maar niet te fietsen. Zo niet ondergetekende. Wachtend tot kwart over elf, want je weet met Lidian nooit zeker hoe laat ze binnen komt. Alleen dan toch maar op de fiets gestapt, het is droog, dus waarom niet? En dan komt het echte werk natuurlijk. Alleen kopwerk doen tegen een redelijk straffe wind. Nog geen weer alarm dus veilig is het wel. De eerste kilometers gaan nog lekker door de beentjes, nou ja lekker de jaren tellen en die grote rode pomp heeft het er in het begin wel een beetje moeilijk mee. Het duurt en het duurt en het duurt het gevoel komt nog niet echt. De endorfine is nog ver te zoeken. Pas de laatste vijf kilometer komt dat euforische gevoel een beetje.
Nu zul je je afvragen wat is endorfine, klinkt eng.
Endorfines zijn lichaamseigen stoffen dus geen dopes oid. Gelukkig voor ons is dat de chemische bouw van morfinemoleculen weinig tot geen overeenkomst vertoont met die van de endorfines. Voor de één of andere zenuwcel betekent activeren van de receptor (iets biochemisch in ons lichaam) vaak het oproepen van een prettig, plezierig, minder bedreigend gevoel. Het maakt daarbij niet uit of het een echt of een door morfine veroorzaakt signaal is. Waar gaat dit nu eigenlijk over. Simpel een lichaamseigenstof die dus werkt als een soort dope als je maar lang genoeg trapt en is niet te achterhalen. Kost niets, je kunt er lekker stoned van worden, maar je moet er wel wat veel voor doen. Nog wat wetenschappelijk geleuter endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend(Ik zal het je vertellen), maar zorgen ook voor een gevoel van geluk of euforie (Als je in het juiste ritme komt ja mee eens), zoals de 'runners high' bij duursporters. Veel duursporters zeggen dat, wanneer je eenmaal de smaak van het tempo te pakken hebt, het een bezigheid is waar men niet meer zonder kan/wil. Dit is niet vreemd als je bedenkt dat bij het duursporten endorfines worden afgegeven aan het bloed. Deze stoffen zorgen ervoor dat je je goed voelt. Het is maar dat we het weten. De roesachtige toestand na een fysieke inspanning wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het vrijkomen van endorfine. Opium en heroïne en alcohol werken op dezelfde receptoren in als endorfine. Er zijn dus eenvoudige manieren om in de zelfde toestand te geraken als bij het lange afstanden te fietsen of te hardlopen. Gewoon een stukje fietsen, een beugel en de roes komt vanzelf.
Maar nu even weer serineus. Op de fiets dus en werken dus aan kop van het peloton dat bestaat uit één persoon. Verschuilen is er niet bij dus. Het begint ook nog te regenen en dan gaat de wintertriatlon even door je hoofd. Wat een verschrikking. Die heb ik wel gefietst met Gerrit Dijkhuizen in mijn kielzog al hadden we dat beide niet in de gaten. Gerrit na een persoonlijke campagne straks misschien wethouder van nog al wat zaken die er echt toe doen. Toch fijn om te weten dat je het met hem hebt gedaan en wat ging er toen door je heen en meer van die onzin. Het was gewoon een klote rit en ik heb Dik ondertussen laten weten dit niet nog eens te doen. Ik nader het Rutbeek. Verboden te schaatsen staat er met een groot bord, want het is gevaarlijk ijs. Ja wat wil al de eenden vrolijk rondzwemmen en de eerst Kievit boven de weilanden het eerste ei aan kondigen. Eén groot wak waar je alleen als waterfietser nog enig vertier op kunt beleven. Niet gedaan dus, Camping het kippenboertje is nog leeg, maar de wee lucht hangt er alweer of nog steeds. De kiloknallers worden dus nog steeds aangemaakt. Thuis gekomen wordt ik opgewacht door een deel van het bestuur. Een fijn gevoel gaat er dan door je heen met zo’n huisbezoek. Een gevoel van vroeger op zondagmorgen als je een keer niet in de kerk kwam en een delegatie van de kerkraad met een paar ouderlingen je opwachtte na de spijbelbeurt.
Viel mee de jongens kwamen voor een biertje en hadden er zelfs al één achter de knopen toen ik een beetje nat en verkleumd binnen kwam. Ook Lidian schoof nog even binnen. In een overduidelijke poging tot omkoping zette zij een beugel op tafel van zo’n dirty 1,5 liter. Weer even later bleek ook Hans V. het wachten op beter weer zat te zijn geweest. Hij had zo te zien iets minder geluk dan ik. In een dikke stortbui en dik onder de drek kon hij met fiets en al gelijk onder de douche.
De wereldproblemen hebben we deze keer maar gelaten voor wat ze zijn. Kortom het was weer een boeiende zondag met veel tijdig wisselende momenten.
Henk Takens
Winterfietser
Geen opmerkingen:
Een reactie posten