WINTERTRIATLON 2009
(Hoe nat en koud het was, maar toch geslaagd.)
Wintertriatlon? Zeg maar gerust winteraqualon! Toen eenmaal de sluizen van de hemel wagenwijd werden opengezet, kwam er een vloedgolf (tsunami) aan water naar beneden (uiteraard aan prachtige clichés geen gebrek). Ellendig voor onze hardlopers, maar bijna rampzalig voor onze fietsers. Een diepe buiging van ons voor hen is op zijn plaats. En de schaatsers? Sinds schaatsen tot een zaalsport is verworden, is schaatsen een makkie: geen wind, geen regen en een aangename temperatuur.
Maar eerst de feiten. De OSVVE had maar liefst 3 teams ingeschreven en wat voor teams!
Team Hardlopen 10 km Fietsen 50 km Schaatsen 20 km
OSVVE/dik (84) Ronald Snijders Lidian Scholten Dik Ellerbroek
OSVVE/taak (85) Hilko Ellerbroek* Henk Takens Hilko Ellerbroek**
OSVVE/den (86) Anja Brinkhuis Gerrit Dijkhuizen Laurens ten Den
*Voor degenen die onbekend zijn met deze topsporter: inderdaad de zoon van…
**Door een aantal onverwachte afzeggingen moest ik wel eventjes in korte tijd een hardloper en een schaatser ergens vandaan zien te halen en om allerlei nutteloze en kostbare telefoontjes te vermijden, was er maar één oplossing: de sportiefste ambtenaar van Veldhoven en omstreken (onlangs nog bij de top tien van het NK cross voor ambtenaren, ja, dat bestaat), dus een begenadigd hardloper en dit winterseizoen al één keer geschaatst: Hilko dus. Een succesvolle keuze, denk ik.
De start van het eerste onderdeel (hardlopen, limiettijd 1 uur 15) vond plaats in Hengelo in het FBK-stadion. De regen gutste toen al neer uit de hemel. Maar wel een indrukwekkend gezicht: onze hardlopers. Eerst, en dat was te verwachten, Hilko in de voorste gelederen en vervolgens Anja en Ronald het hele parcours parmantig naast elkaar lopend in een meer dan aanvaardbaar tempo. Ze weken geen moment van elkaars zijde. Zie het voor je: Ronald, bij het uitdelen van het lichaamsgewicht en lengte zeker niet in de achterhoede en Anja daarbij wel ergens achteraan. Ons koningskoppel mag ik wel zeggen. Daar mag de OSVVE trots op zijn. De eindtijd van 45.08 is een prestatie waar ik U tegen zeg en ik kan dat zeggen, want zo’n loopafstand is mij niet geheel onbekend. Foto’s van vooral de hardlopers vind je op www.bekijkfotos.nl en www.wintertriatlontwente.nl en wel de foto’s van Tom Smit. Wel moet daarbij gezegd worden dat onze bepaald niet onopvallende fietsers nergens in beeld zijn, althans ik heb ze niet gezien en de schaatsers nauwelijks, slechts een geoefend oog ontdekt ze en let dan vooral op hun meer dan voortreffelijke bochtentechniek.
Vervolgens het fietsen (limiettijd 2 uur). Kort gezegd: ontzettend koud en ontzettend nat. Stel je voor: koud, nat en glibberig asfalt en dan fietsen; stayeren was verboden. Na de tweede ronde (van de 8) vroeg zowel Henk als Lidian (en misschien Gerrit ook wel in een later stadium) zich al af waarom ze dit deden. Toevallig was hun eenduidige antwoord: ”Voor Dik.” En fietsten door. Toen ze dat vertelden aan mij, kreeg ik wel een brok in de keel. Opofferingsgezindheid pur sang, maar uiteraard wel passend bij onze vereniging. Ik weet niet anders. Alle drie zetten een puike tijd neer, met Lidian als uitblinker (50 km in 1.38). Verkleumd, bijna onderkoeld werd het “stokje” doorgeven aan de schaatsers (die binnensporters dus). Naar verluidt moet vooral Henk het onderweg wat frisjes hebben gehad, want niet voor niets heeft Ronald hem meegesleept naar zijn flat om hem daar onder de douche te laten ontdooien, wat gelukt is. Gerrit leek deze barbaarse toestanden het best overleefd te hebben, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Een bikkel klaagt niet. De ontberingen van vooral de fietsers is slechts te vergelijken met het lijden van Johan van der Velde en Eric Breukink in een etappe in de Giro over de Gavia eind jaren tachtig en met de legendarische Elfstedentocht van 63. (Volgend jaar de bioscoopfilm “De mannen van 63” met “Reinier Paping”, “Jan Uitham” en “Jeen van den Berg”; een absolute aanrader.)
Het schaatsen (54 rondjes, limiettijd 45 minuten). Zoals eerder gezegd een makkie: droog, geen wind en een aangename temperatuur. Er heerste wat verwarring over de plek waar gewisseld moest worden, bij de fietsen of in de hal, maar alles kwam goed terecht. Mijn taak was om onze geringe voorsprong te handhaven en de taak van Laurens en Hilko was mij voorbij te streven. De voorsprong handhaven is me gelukt met pijn (nieuwe schaatsen) en doorzettingsvermogen (slecht ijs). Maar een lekker “treintje”, vergeet het maar. (Voor de niet-ingewijden in de edele schaatssport: een “treintje” is een groepje mannen en soms een enkele vrouw met doorgroefde koppen die netjes achter elkaar schaatsend in eendrachtige samenwerking snelle rondjes willen realiseren.) Slechts een enkele groep formeerde zich, schaatsen wordt blijkbaar steeds individualistischer. In zijn haast om mij in te halen maakte Laurens op sjoukjedijkstra-achtige wijze een dubbele vlaflip; het betekende slechts een harde confrontatie met het ijs. Jeugdige overmoed, denk ik. In het eerste pelotonnetje waarmee ik reed, bevonden zich op een bepaald moment ook Laurens en Hilko, maar toen de laatste de kop overnam, moest ik afhaken. Later sloot ik weer aan, maar hier weer hetzelfde: Hilko op kop, ik eraf. Ik vermoed dat zijn opvoeding van mijn kant enigszins gefaald heeft, anders doe je dat toch niet? Voor de rest ging het met ons drieën goed en finishten we bijna gelijktijdig met een gemiddelde van 30 km per uur. Haal dat maar eens als fietser van de OSVVE. Het zat erop!
De eindtijden waren prima: OSVVE/dik 3.10.32 (23e), OSVVE/taak 3.13.49 (25e) en OSVVE/den 3.14.30 (26e). De limiettijd was 4 uur. Dus sterke teams. Het was een uitermate geslaagd festijn en zoals bij ons gebruikelijk, ook de evaluatie (sterke verhalen en bier of andersoortig vocht) mocht er zijn.
Mijn voorstel aan ons bestuur zal ook zijn dit evenement in het jaarprogramma op te nemen. Ik sluit niet uit dat weer verscheidene teams meedoen, misschien wel meer dan nu. Als men mij nadrukkelijk vraagt, neem ik de organisatie weer in handen; dit jaar ging het zondermeer goed, vermoed ik en ik ben uiteraard de beroerdste niet. Fietsers hebben we genoeg, hardlopers vinden zal niet zo problematisch zijn, maar er zou gebrek aan schaatsers kunnen zijn. Vandaar mijn bijzondere aanbod. Vanaf september geef ik op mijn kenmerkende wijze wekelijks een schaatsclinic waaraan iedereen, maar dan ook iedereen, kan meedoen. Ik zal, zo is het plan, het rechtuit schaatsen trachten te bevorderen en Laurens zal ik vragen de fijne kneepjes van het bochtenwerk onder de aandacht te brengen. Na een paar maanden rijdt iedereen ongetwijfeld rondjes van 44, is onze garantie. Toch een prima voorstel? (Een aantal decennia geleden heb ik hetzelfde voorgesteld, resultaat: geen enkele aanmelding.)
Kosten: voor de trainer(s) een glas ranja of iets dergelijks per training, 14 euro voor de actiegroep “Help de ijsbeer de winter door”, kleding 140 euro, schaatsen minimaal 400 euro en als het eventjes tegenzit de motiverende gedachte: ”Ik doe het voor Dik.”
Dik Ellerbroek
(Hoe nat en koud het was, maar toch geslaagd.)
Wintertriatlon? Zeg maar gerust winteraqualon! Toen eenmaal de sluizen van de hemel wagenwijd werden opengezet, kwam er een vloedgolf (tsunami) aan water naar beneden (uiteraard aan prachtige clichés geen gebrek). Ellendig voor onze hardlopers, maar bijna rampzalig voor onze fietsers. Een diepe buiging van ons voor hen is op zijn plaats. En de schaatsers? Sinds schaatsen tot een zaalsport is verworden, is schaatsen een makkie: geen wind, geen regen en een aangename temperatuur.
Maar eerst de feiten. De OSVVE had maar liefst 3 teams ingeschreven en wat voor teams!
Team Hardlopen 10 km Fietsen 50 km Schaatsen 20 km
OSVVE/dik (84) Ronald Snijders Lidian Scholten Dik Ellerbroek
OSVVE/taak (85) Hilko Ellerbroek* Henk Takens Hilko Ellerbroek**
OSVVE/den (86) Anja Brinkhuis Gerrit Dijkhuizen Laurens ten Den
*Voor degenen die onbekend zijn met deze topsporter: inderdaad de zoon van…
**Door een aantal onverwachte afzeggingen moest ik wel eventjes in korte tijd een hardloper en een schaatser ergens vandaan zien te halen en om allerlei nutteloze en kostbare telefoontjes te vermijden, was er maar één oplossing: de sportiefste ambtenaar van Veldhoven en omstreken (onlangs nog bij de top tien van het NK cross voor ambtenaren, ja, dat bestaat), dus een begenadigd hardloper en dit winterseizoen al één keer geschaatst: Hilko dus. Een succesvolle keuze, denk ik.
De start van het eerste onderdeel (hardlopen, limiettijd 1 uur 15) vond plaats in Hengelo in het FBK-stadion. De regen gutste toen al neer uit de hemel. Maar wel een indrukwekkend gezicht: onze hardlopers. Eerst, en dat was te verwachten, Hilko in de voorste gelederen en vervolgens Anja en Ronald het hele parcours parmantig naast elkaar lopend in een meer dan aanvaardbaar tempo. Ze weken geen moment van elkaars zijde. Zie het voor je: Ronald, bij het uitdelen van het lichaamsgewicht en lengte zeker niet in de achterhoede en Anja daarbij wel ergens achteraan. Ons koningskoppel mag ik wel zeggen. Daar mag de OSVVE trots op zijn. De eindtijd van 45.08 is een prestatie waar ik U tegen zeg en ik kan dat zeggen, want zo’n loopafstand is mij niet geheel onbekend. Foto’s van vooral de hardlopers vind je op www.bekijkfotos.nl en www.wintertriatlontwente.nl en wel de foto’s van Tom Smit. Wel moet daarbij gezegd worden dat onze bepaald niet onopvallende fietsers nergens in beeld zijn, althans ik heb ze niet gezien en de schaatsers nauwelijks, slechts een geoefend oog ontdekt ze en let dan vooral op hun meer dan voortreffelijke bochtentechniek.
Vervolgens het fietsen (limiettijd 2 uur). Kort gezegd: ontzettend koud en ontzettend nat. Stel je voor: koud, nat en glibberig asfalt en dan fietsen; stayeren was verboden. Na de tweede ronde (van de 8) vroeg zowel Henk als Lidian (en misschien Gerrit ook wel in een later stadium) zich al af waarom ze dit deden. Toevallig was hun eenduidige antwoord: ”Voor Dik.” En fietsten door. Toen ze dat vertelden aan mij, kreeg ik wel een brok in de keel. Opofferingsgezindheid pur sang, maar uiteraard wel passend bij onze vereniging. Ik weet niet anders. Alle drie zetten een puike tijd neer, met Lidian als uitblinker (50 km in 1.38). Verkleumd, bijna onderkoeld werd het “stokje” doorgeven aan de schaatsers (die binnensporters dus). Naar verluidt moet vooral Henk het onderweg wat frisjes hebben gehad, want niet voor niets heeft Ronald hem meegesleept naar zijn flat om hem daar onder de douche te laten ontdooien, wat gelukt is. Gerrit leek deze barbaarse toestanden het best overleefd te hebben, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Een bikkel klaagt niet. De ontberingen van vooral de fietsers is slechts te vergelijken met het lijden van Johan van der Velde en Eric Breukink in een etappe in de Giro over de Gavia eind jaren tachtig en met de legendarische Elfstedentocht van 63. (Volgend jaar de bioscoopfilm “De mannen van 63” met “Reinier Paping”, “Jan Uitham” en “Jeen van den Berg”; een absolute aanrader.)
Het schaatsen (54 rondjes, limiettijd 45 minuten). Zoals eerder gezegd een makkie: droog, geen wind en een aangename temperatuur. Er heerste wat verwarring over de plek waar gewisseld moest worden, bij de fietsen of in de hal, maar alles kwam goed terecht. Mijn taak was om onze geringe voorsprong te handhaven en de taak van Laurens en Hilko was mij voorbij te streven. De voorsprong handhaven is me gelukt met pijn (nieuwe schaatsen) en doorzettingsvermogen (slecht ijs). Maar een lekker “treintje”, vergeet het maar. (Voor de niet-ingewijden in de edele schaatssport: een “treintje” is een groepje mannen en soms een enkele vrouw met doorgroefde koppen die netjes achter elkaar schaatsend in eendrachtige samenwerking snelle rondjes willen realiseren.) Slechts een enkele groep formeerde zich, schaatsen wordt blijkbaar steeds individualistischer. In zijn haast om mij in te halen maakte Laurens op sjoukjedijkstra-achtige wijze een dubbele vlaflip; het betekende slechts een harde confrontatie met het ijs. Jeugdige overmoed, denk ik. In het eerste pelotonnetje waarmee ik reed, bevonden zich op een bepaald moment ook Laurens en Hilko, maar toen de laatste de kop overnam, moest ik afhaken. Later sloot ik weer aan, maar hier weer hetzelfde: Hilko op kop, ik eraf. Ik vermoed dat zijn opvoeding van mijn kant enigszins gefaald heeft, anders doe je dat toch niet? Voor de rest ging het met ons drieën goed en finishten we bijna gelijktijdig met een gemiddelde van 30 km per uur. Haal dat maar eens als fietser van de OSVVE. Het zat erop!
De eindtijden waren prima: OSVVE/dik 3.10.32 (23e), OSVVE/taak 3.13.49 (25e) en OSVVE/den 3.14.30 (26e). De limiettijd was 4 uur. Dus sterke teams. Het was een uitermate geslaagd festijn en zoals bij ons gebruikelijk, ook de evaluatie (sterke verhalen en bier of andersoortig vocht) mocht er zijn.
Mijn voorstel aan ons bestuur zal ook zijn dit evenement in het jaarprogramma op te nemen. Ik sluit niet uit dat weer verscheidene teams meedoen, misschien wel meer dan nu. Als men mij nadrukkelijk vraagt, neem ik de organisatie weer in handen; dit jaar ging het zondermeer goed, vermoed ik en ik ben uiteraard de beroerdste niet. Fietsers hebben we genoeg, hardlopers vinden zal niet zo problematisch zijn, maar er zou gebrek aan schaatsers kunnen zijn. Vandaar mijn bijzondere aanbod. Vanaf september geef ik op mijn kenmerkende wijze wekelijks een schaatsclinic waaraan iedereen, maar dan ook iedereen, kan meedoen. Ik zal, zo is het plan, het rechtuit schaatsen trachten te bevorderen en Laurens zal ik vragen de fijne kneepjes van het bochtenwerk onder de aandacht te brengen. Na een paar maanden rijdt iedereen ongetwijfeld rondjes van 44, is onze garantie. Toch een prima voorstel? (Een aantal decennia geleden heb ik hetzelfde voorgesteld, resultaat: geen enkele aanmelding.)
Kosten: voor de trainer(s) een glas ranja of iets dergelijks per training, 14 euro voor de actiegroep “Help de ijsbeer de winter door”, kleding 140 euro, schaatsen minimaal 400 euro en als het eventjes tegenzit de motiverende gedachte: ”Ik doe het voor Dik.”
Dik Ellerbroek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten